Wyzwaniem dla szkół i uczelni jest stworzenie przestrzeni lekcyjnych, które mogą być wystarczająco elastyczne, aby dostosować się do różnorodnych aktywności poprawiając doświadczenie edukacyjne dla wszystkich uczniów, niezależnie od ich pochodzenia i celów edukacyjnych. Wyzwania, jakie napotkał i cele, którym sprostał Herman Miller podczas współpracy z EMCC, przy projektowaniu pracowni edukacyjnych dla uczelni, zawarte są w poniższym Case Study.
Aktywne uczenie się – wyzwania
Jeśli aktywne i oparte na współpracy uczenie się i nauczanie jest skuteczniejsze niż metody wykładowe i indywidualne uczenie się, dlaczego środowisko klasy nie zmieniło się, aby je wspierać? Jeśli kierowane przez wykładowcę, zdefiniowane środowisko skutkują niższą koncentracją i wyższym stopniem wypalenia, dlaczego uczniowie nadal siedzą przy nieruchomych biurkach – „żołnierze w rzędzie”, jak zauważył jeden z profesorów szkoły – zamiast organizować się w grupy przy stołach lub siedzieć po okręgu? Dlaczego przestrzenie klasowe nie ewoluowały, by wspierać kinetyczne nauczanie i dynamiczne uczenie się?
Trudność w udzieleniu odpowiedzi na te pytania polega na tym, że instytucje muszą dostosować wiele różnych elementów. Obejmują one badanie metod uczenia się i nauczania oraz trendów kulturowych i socjologicznych, zrozumienie potrzeb nauczycieli, uczniów i administratorów oraz określenie, w jaki sposób wspólne cele tych grup można najlepiej zrealizować w przestrzeniach edukacyjnych w całej szkole.
Pomyślne sprostanie wyzwaniu, jakim jest tworzenie angażujących i aktywnych środowisk edukacyjnych, wymaga wspólnej wizji, projektowania i wdrażania ze strony oddanego zespołu, który wnosi różnorodne talenty i specjalizacje do pracy nad tworzeniem innowacyjnych rozwiązań.
RozwiązaniA dla efektywnej nauki
Jednym z przykładów kompleksowego działania w na rzecz stworzenia przestrzeni sprzyjających zaangażowaniu i aktywnemu uczeniu się i nauczaniu miało miejsce w EMCC (Estrella Mountain Community College), uczelni położonej w Phoenix w Arizonie.
W przededniu rozpoczęcia nowego projektu budowalnego, kierownictwo EMCC zaangażowało wielu instruktorów, studentów i pracowników, aby pomogli określić potrzeby, które można zaspokoić w nowych i odnowionych obiektach. Herman Miller i jego lokalny dealer, Goodmans Interior Structures, zostali zatrudnieni, aby skompletować zespół odpowiedzialny za opracowanie holistycznego doświadczenia edukacyjnego.
Członkowie grupy badawczej mieli jedną wspólną cechę: chęć wyjścia poza konwencjonalne myślenie o projektowaniu klas. Zaczęli swoją pracę od wstępnych ustaleń, przeprowadzając ankietę wśród członków wydziału, aby dowiedzieć się więcej o metodach, które fujkcjonują w klasie. Badanie wykazało, że „tworzenie forum otwartego i swobodnego dialogu uczeń-nauczyciel” jest najczęstszym stylem nauczania. Drugim w kolejności wynikiem było „dostarczanie bodźców instruktażowych i ułatwianie eksploracji”.
Aby sprostać tym potrzebom, zespół kierował się trzema zasadami:
- Uczelnia ma uprawnienia do tworzenia przestrzeni, które promują sukcesy uczniów i wspierają nauczanie i uczenie się.
- Tworzenie nowych przestrzeni pozwala uczelni odpowiedzieć na zmieniające się potrzeby i oczekiwania studentów i wykładowców.
- Przestrzenie do nauki nie mogą ograniczać ani narzucać określonego stylu nauczania lub uczenia się.
Głównym wyzwaniem, przed którym stanął zespół, było ponowne przemyślenie przestrzeni klasowych, ponieważ miejsca te miały mieć najbardziej bezpośredni wpływ na pożądaną zmianę w metodach uczenia się i nauczania. W jaki sposób projekt klasy może wspierać wspólne i aktywne uczenie się, angażować uczniów i wykładowców, oferować środki do interakcji między studentami i wykładowcami oraz stawiać wyzwania i wspierać uczniów?
Zespół początkowo stworzył dwa prototypowe studia szkoleniowe. Projektowanie i tworzenie tych dwóch pierwszych przestrzeni zajęło około dwóch miesięcy, od planowania do stworzeni. Jednak eksperyment dał EMCC wszystko, czego potrzebowało, aby potwierdzić kierunek zmiany i przejścia od tradycyjnych przestrzeni klasowych do pracowni edukacyjnych.
Kilka miesięcy po uruchomieniu pracowni Herman Miller przeprowadził ankietę wśród wykładowców EMCC i studentów, którzy nauczali i uczyli się w tych przestrzeniach. Herman Miller był zainteresowany porównywaniem tradycyjnych sal lekcyjnych z pracowniami edukacyjnymi. Studenci i wykładowcy, którzy zetknęli się z pracowniami edukacyjnymi, formułowali w przeważającej mierze pozytywne reakcje.
Poziomy interakcji i zaangażowania
Celowa elastyczność studiów edukacyjnych wspiera wiele stylów nauczania i uczenia się. Rezygnując z góry zdefiniowanego projektu nauczyciele mogą swobodnie prowadzić wykłady lub dyskusje oraz ułatwiać grupowe lub praktyczne uczenie się.
Mobilne stoły ułatwiają uczniom i nauczycielom aranżację sali zgodnie z przeznaczeniem lub preferencjami. Krąg krzeseł do dyskusji w całej klasie lub sześć stołów do projektów w małych grupach można łatwo skonfigurować w ramach tej samej przestrzeni, aby wspierać różne style uczenia się i nauczania.
Bezprzewodowy dostęp we wszystkich przestrzeniach pozwala uczniom przemieszczać się wraz z laptopami tam, gdzie chcą być. Zastąpienie komputerów stacjonarnych laptopami zwiększyło poziom zaangażowania. Uczniowie często wchodzą w interakcje i są bardziej otwarci na dzielenie się informacjami, w dużej mierze dlatego, że nie są przywiązani ani schowani za monitorem komputera.
Ponieważ pracownie sprzyjają bezpośrednim i konwersacyjnym relacjom, pomagają uniknąć bierności i izolacji związanej z tradycyjnymi salami lekcyjnymi.
Poziomy uczestnictwa i zaangażowania
Nieoczekiwane możliwości, jakie stwarza mobilność przestrzeni, przekładają się również na świeże spojrzenie na to, czym klasa może stać się w danym dniu. Bezsprzecznie układ mobilny wygrywa w popruwaniu z przewidywalnością i bezruchem tradycyjnej klasy z ławkami w rzędach.
Wykładowcy pozytywnie odnieśli się do sposobów, w jakich studia edukacyjne wspierają niezależność poprzez aktywność grupową. W badaniach doceniono obszerne pomieszczenia dogodne dla grup, elastyczność w rekonfiguracji mebli i przestrzeni oraz możliwość wyświetlania informacji. Wykładowcy wysoko ocenili również możliwość samodzielnej nauki przez uczniów. Przecież zarówno nauczyciele, jak i uczniowie mają swój udział w kształtowaniu środowiska edukacji.
„Musimy mniej skupiać się na prezentacjach, a bardziej na nauce uczniów. To jest aktywne nauczanie. Naszym zadaniem jest pokazanie studentom, jak stosować teorię, a nie tylko nauczać teorii. Kiedy dajemy naszym uczniom narzędzia do nauki, rozumieją, że są odpowiedzialni za ich używanie”. Roger Yohe z EMCC
W porównaniu z tradycyjnymi salami lekcyjnymi pracownie umożliwiały bardziej zrelaksowaną, mniej onieśmielającą współpracę grupową, jednocześnie stanowiąc wyzwanie akademickie. W ankiecie uczniowie powiedzieli, że zaczęli samodzielnie tworzyć grupy badawcze lub częściej zwracali się o pomoc do rówieśników, ponieważ interakcja i uczestnictwo stały się naturalnymi zachowaniami.
Projekt pracowni edukacyjnej pomógł również zbudować poczucie tożsamości i przynależności. Studenci stwierdzili, że ustawienie stołów i miejsc siedzących twarzą w twarz w pracowniach podczas nauki zwiększało prawdopodobieństwo przedstawiania się sobie nawzajem przy swoich grupach i rozmawiania o zadaniach lub dzielenia się pytaniami.
UMIEJĘTNOŚCI PRZYDATNE W ŻYCIU I PRACY POZA KLASĄ
Projekt pracowni edukacyjnej celowo buduje atmosferę pracy zespołowej, w której na porządku dziennym jest rozwiązywanie problemów i zarządzanie relacjami. Stoły zamiast pojedynczych biurek, organiczne układy przestrzenne zamiast liniowych, metody nauczania oparte na dyskusjach zamiast wykładów — wszystko to może promować umiejętności komunikacyjne, pracę zespołową i zarządzanie relacjami.
W jaki sposób projekt przestrzeni wpłynął na samokształcenie uczniów:
- umożliwienie większego zaangażowania w zajęcia grupowe,
- pomoc w stworzeniu środowiska bardziej sprzyjającego zabieraniu głosu i uczestnictwu w dyskusjach
- pomoc w dostępie do technologii w celu wspierania badań i dynamicznych działań edukacyjnych.
Interakcja środkami formalnymi i nieformalnymi
Tradycyjne konfiguracje klas tworzą cichą hierarchię, w której głośniejsi i pewni siebie uczniowie siedzą z przodu i otrzymują więcej indywidualnej uwagi, podczas gdy cisi lub nieśmiali uczniowie zajmują miejsca z tyłu i unikają interakcji z nauczycielami i innymi uczniami. Studenci twierdzili, że w zaprojektowanych przez Herman Miller studiach, rozmawianie było dla nich bardziej komfortowe, ponieważ warunki w studiu do nauki były nieformalne. Rozmowy przebiegały łatwiej, gdy klasa była bardziej zespołowa, a nauczyciele swobodnie się przemieszczali.
Komfort psychiczny i fizyczny
Otwarty projekt pracowni edukacyjnych tworzy bardziej komfortową atmosferę. Uczniowie poczuli, że mogą rozłożyć swoje rzeczy i przesunąć krzesła. Konfiguracje pomieszczeń również były zróżnicowane, a urządzenia elektroniczne były używane w całej przestrzeni. Uczniowie nie musieli wysilać się, aby zobaczyć wyświetlane informacje ani czuć, że są zbyt blisko lub daleko, jak to miało miejsce w tradycyjnej konfiguracji klasowej. Chwalono przestronność sali i konfiguracje mebli, które pomagają uczniom swobodnie poruszać się po pokoju, bez konieczności przeciskania się między wąskimi przejściami.
Ważny jest również komfort fizyczny. Produkty w studiach do nauki są ergonomicznie zaprojektowane tak, aby zapewnić komfort i wsparcie.
Celem projektowym było również zintegrowanie cech środowisk naturalnych z pracowniami edukacyjnymi. Bogactwo kształtów, wzorów, kolorów oraz twardych i miękkich powierzchni wprowadza do przestrzeni różnorodność i zaskakuje, a także pomaga tworzyć stymulujące przestrzenie do nauki. Niektóre studia mają również miękkie siedzenia, aby ułatwić interakcję jeden na jednego ze studentami i wykładowcami.
Efekty
Początkowy pilotaż dwóch przestrzeni edukacyjnych w EMCC doprowadził do budowy kolejnych 22 studiów na terenie kampusu. Renowacja i aktualizacja istniejących przestrzeni jest kontynuowana w oparciu o dotychczasowe sukcesy.
W przypadku nowych studiów edukacyjnych podstawową zasadą projektowania pozostaje radykalna elastyczność: przestrzeń, meble i technologia zmieniają się w locie. Ta elastyczność nie tylko sprawia, że sala jest łatwiejsza do dostosowania, ale także zwiększa zaangażowanie studentów i wykładowców poprzez tworzenie empirycznych i dynamicznych przestrzeni do nauki.
Partnerstwo EMCC, Hermana Millera i Goodmansa zaowocowało wspólnym podejściem do rozwiązywania problemów i projektowania studiów edukacyjnych. Pokazuje, w jaki sposób sukces wynika ze wspólnych doświadczeń, pomysłów i udziału zróżnicowanego i kreatywnego zespołu — podobnie jak doświadczenia uczniów i nauczycieli w studiach edukacyjnych.
Materiały źródłowe: Rethinking the Classroom – Research – Herman Miller