Autor projektu: Warren Platner, 1966
W kolekcji Platnera z 1966 roku udało się uchwycić „dekoracyjne, subtelne, pełne wdzięku” kształty, które zaczęły przenikać do nowoczesnej narracji w świecie designu. Forma składa się z setek wygiętych stalowych prętów przyspawanych wokół okrągłych pionowych elementów ramy, które są zarówno ozdobą, jak i elementem konstrukcji.
Informacje Szczegółowe
WŁAŚCIWOŚCI
Ręcznie wykonany fotel stanowi uosobieniem komfortu glamur, dostępny jest w wersji z podnóżkiem lub bez, który można użytkować także osobno.
BUDOWA
Rama wykonana z ręcznie formowanych pionowych stalowych prętów, przyspawanych do poziomych okrągłych prętów ramy. Elementy stalowe są niklowane, pokryte bezbarwnym lakierem ochronnym.
Podstawa: Przezroczysty, plastikowy pierścień zapewniający gładką powierzchnię podstawy.
Tapicerka: Forma siedziska wykonana z włókna szklanego, wyściełana pikowaną poduszką z pianki. Poduszki z lateksowym rdzeniem i zamkiem mocowane są do siedziska za pomocą rzepów.
WYKOŃCZENIA
Tapicerki dostępne w szerokiej gamie.
WYMIARY
Fotel: 101 cm szer. x 92,5 cm gł. x 98 cm wys.
Podnóżek: 66,5 cm ø x 39 cm wys.
Krzesło Platner Easy Chair już wkrótce kupisz w naszym sklepie internetowym.
PRODUCT STORY
Jeśli uwzględnimy jego doświadczenie w firmie Eero Saarinen and Associates, nie zdziwi fakt, że to właśnie kreatywny duch Warrena Platnera odegrał kluczową rolę w drugiej generacji drucianych mebli. Odzwierciedlając zasadniczą zmianę w zakresie wartości kulturowych, modernizm stał się bardziej wyrazisty w latach 60. dwudziestego wieku. W rezultacie Platner uznał, że pojawiła się szansa na połączenie rywalizujących ze sobą estetyk tamtych czasów.
„Rozważałem czym tak naprawdę mogą być meble, a w szczególności fotel, zaczynając od założenia, że wykonanie nie może być w zbyt dużym stopniu technologiczne, ale nie ma też być kompletnym rękodziełem… Miałem przeczucie jako projektant, że jest tutaj miejsce na pewnego rodzaju dekoracyjny, delikatny i pełen wdzięku design w stylu epoki Ludwika XV, przy jednoczesnym zastosowaniu bardziej racjonalnej podstawy, zamiast skupienia się wyłącznie na dekoracji… Pomyślałem, że nie ma powodu, aby oddzielać strukturę wspornikową od obiektu i że można po prostu wszystko zawrzeć w jednej całości. Zaczyna się to od podłoża, postępuje wyżej, aż w końcu całość mnie otacza i podtrzymuje… Chciałem uzyskać fotel, który będzie przede wszystkim komplementarny w stosunku do osoby na nim siedzącej lub do osoby w przestrzeni pomiędzy ścianą a fotelem – czyli tym, co fotel jest w stanie zrobić dla osoby w odniesieniu do skali przestrzeni ustosunkowanej do danej osoby.”
